علاج

هر چیزی را نشانه ای است. نشانه، چیزی است که سبب شناختن کسی یا چیزی شود. و به سوی مطلوب رهنمون شود. برای بنده بودن و برای اعلام اینکه بنده ایم و مولایی داریم باید نشانه هایی داشته باشیم. یکی از این نشانه ها «بسم الله الرحمن الرحیم» است وقتی که تفسیر جمله ی بسمله را از امام رضا جویا شدند فرمود: « معنای گفته ی کسی که می گوید بسم الله یعنی نشانی از سمات (نشانه های) خدا را بر خود می گذارد و آن نشان، عبادت است راوی می گوید پرسیدم: سمه چیست؟ فرمود: علامت (نشانه) » بله، نشانه ای که عبد بر خود بگذارد و بندگی خود را اعلام دارد عبادت است و مصداقی از عبادت بلکه منتهای عبادت این است که بنده با اسم خدای رحمن و رحیم همه ی کارهای خود را انجام دهد.

التوحید، ص229

بسیار شنیده ایم که از امام علی نقل کرده اند: من نقطه ی بای «بسم الله الرحمن الرحیم» هستم. بیان کامل این فرموده این چنین است:
« بدان که همه اسرار الهی در کتابهای آسمانی است و همه آنچه در کتابهای آسمانی است در قرآن جمع شده است و همه ی آنچه در قرآن است در سوره فاتحه گرد آمده است و تمام آنچه در سوره فاتحه است در «بسم الله الرحمن الرحیم» تجلی یافته است و همه آنچه در «بسم الله الرحمن الرحیم» است در بای آن خلاصه شده است و تمامی آنچه در بای بسم الله است در بای بسم الله است در نقطه ی زیر آن جمع آمده است و من نقطه ی حرف باء هستم. »

ینابیع الموده، ج3، ص212.

در مکتب نورانی اهلبیت رابطه های انسان با خدا، خود، خانواده، دوست، مردم، محیط زیست و … بر اساس حقوقی متقابل بنا نهاده شده است. انسان ناگزیر از ادای حقوقی است که به گردن او نهاده شده است.
اما جالب است بدانیم که برای قلم نیز حقی تعیین شده است و آن در سخن پیشوایان معصوم آمده است که می فرماید:
« از حقوق قلم بر کسی که آن را برای نوشتن به دست می گیرد این است که با «بسم الله الرحمن الرحیم» آغاز کند. »

مستدرک الوسائل، ج8، ص434.

در آیات مختلفی از قرآن سخن از تسبیح زمین و آسمان و همه ی موجودات عالم اعم از جاندار و بی جان به میان آمده است. در آیه ای از این گونه آیات آمده است: همه ی آسمان ها و زمین ها و آنچه که در آنهاست و همه و همه، خدای را تسبیح می گویند و لیکن شما تسبیح آنها را در نمی یابید.
آیا علت عدم درک و یا نشنیدن صدای تسبیح جز این است که ما پرده های ضخیم غفلت را در برابر شعور باطنی و گوش جانمان، مانع شنیدن صداهای ملکوتی کرده ایم.
تمام عالم و همه آنچه در آن است دارای شعور است و حمد و ثنای پروردگار را به جای می آورد و گاهی با انسان به زمزمه می پردازد و گاه با شنیدن جمله ای از او به وجد آمده و تسبیح گوی ذات پروردگار می شود. در سخن پیامبر گرامی اسلام آمده است:
« هر که با یقین «بسم الله الرحمن الرحیم» را قرائت کند کوهها به همراه او تسبیح پروردگار می می گویند جز اینکه او تسبیح آنها را نمی شنود. »
پس باید تلاش کنیم تا بتوانیم گوش جانمان را پاک و آماده ی پذیرش صداهای ملکوتی تسبیح آنها کنیم.

«بسم الله الرحمن الرحیم» در ابتدای همه ی سوره های قرآن ( به جز توبه ) آمده است و همواره در تلالو و نورافشانی است. «بسم الله الرحمن الرحیم» همچون تاجی بر تارک تمامی سوره های قرآنی می درخشد. امام صادق فرموده است: « بسم الله الرحمن الرحیم تاج سوره هاست. »

الجامع الاحکام القرآن، ج1، ص92