امام کاظم (علیه السلام) می فرمایند: « من سر مومنا فبالله بدا و بالنبی ثنی و بنا ثلث؛ هر کس مسلمانی را شاد کند، اول خدا را شاد کرده، دوم پیامبر را، سوم ما (اهل بیت) را » (بحارالانوار، ج74، ص314)
سلام، هدف این وبلاگ، شاد کردن شما از طریق برطرف کردن مشکلات شماست.
جامعه کنونی ما، بهترین فرصت برای به خود آمدن زنان و بازشناسی توانایی رشد و بازیابی شخصیت آنان است. زنان باید برای شرکت در آن انقلاب بزرگ از هم اکنون خود را با معیارهای دقیق اسلامی و اخلاقی تطبیق دهند و در بعد علمی و عملی مراحل کمال را طی کنند و در شناخت دقیق و درست اسلام و تربیت خودشان بکوشند تا پیش از ظهور آن حضرت جزء زنان منتظر قرار گرفته و در دوران ظهور شایستگی شرکت در آن حرکت بزرگ و کمک رساندن به امام خویش را داشته باشند. زنان، تربیت کنندگان نسل منتظر و یاوران حضرت مهدی علیه السلام هستند. بنابراین جدای از خودسازی، باید در تربیت و ایجاد جامعه همت گمارند تا زمینه ساز ظهور باشند.
آیت الله زنجانی از دوران طلبگی خود در مدرسه فیضیه، خوابی را نقل می فرماید: « من در حجره ی خود در طبقه ی بالای فیضیه خوابیده بودم. در عالم رویا شنیدم که می گویند حضرت امام امیرالمومنین (ع) به حیاط فیضیه تشریف آورده اند. با سرعت به طبقه ی پایین رفتم و دیدم امام کنار باغچه نشسته است. من بالای سر ایشان ایستاده و نگاه می کردم. امام در حالی که گل ها و گیاهان را با دست مبارک نوازش می دادند به من نگاه کرده و فرمودند: می دانی چه می کنم؟ من گفتم شما دانا هستید. فرمود: این ها طلبه ها هستند. آن ها را کاشته ام. بعد با دست خویش به انبوهی از گل ها اشاره کردند و گفتند: ببین! این ها چه قدر خوب و با نشاطند و سپس دسته ای دیگر را نشان داده و فرمودند: این ها را هم ببین که زرد و پژمرده اند و من از خواب بیدار شدم. » (الکلام یجر الکلام، با اندکی تغییر)
آری! طلبه ها با عنایت همان بزرگواران برای سربازی می آیند، اما عده ای خود را حفظ نموده و راه صحیح را در پیش می گیرند و عده ای نیز قدر خود را نشناخته و بی ثمر می مانند. ما باید با عنایت همان بزرگواران راه را طی کرده و از خداوند و آن ارواح پاک و ناظر مدد بجوییم.
اساس کار طلبه، رسالت، آرمان و نیز تکلیفی که بر عهده اش نهاده شده است، به زیبایی در این آیه ی شریفه ظهور می یابد:
« فلو لا نفر من کل فرقه منهم طائفه لیتفقهوا فی الدین و لینذروا قومهم اذا رجعوا الیهم لعلهم یحذرون » (توبه/122)
اهداف:
1- تفقه در دین (لیتفقهوا فی الدین)
2- انذار و هشدار (و لینذروا)
3- حالت حذر (لعلهم یحذرون)
وقتی هدف برای ما روشن نباشد، دچار سردرگمی می شویم و دست خالی باز می گردیم. چنان که گفته اند:
« شخصی میهمان یکی از بستگان خود شد (که در محل سرسبزی منزل داشت) میهمان به صاحب خانه گفت: می گویند در اطراف شما جنگل است، می خواهم سری به آن بزنم و آن را از نزدیک ببینم.
صاحب خانه گفت: بسیار خوب! جنگل نزدیک است، بفرمایید. میهمان رفت و بعد از ساعتی بازگشت.
میزبان پرسید: خوب جنگل را دیدید؟! زیبا بود؟!
میهمان با حالتی شکوه آمیز گفت: آن قدر درختان زیاد بودند که جلوی چشمم را می گرفتند و من نتوانستم جنگل را ببینم! »
این آفت دامن گیر همه ی کسانی است که بی توجه اقدام می کنند و بعد از سال ها تحصیل و طلبگی، دوباره باید به عقب برگردند و مقصد شناسی کنند.
برگرفته از کتاب طلبگی این راه باشکوه
