علاج

آیت الله زنجانی از دوران طلبگی خود در مدرسه فیضیه، خوابی را نقل می فرماید: « من در حجره ی خود در طبقه ی بالای فیضیه خوابیده بودم. در عالم رویا شنیدم که می گویند حضرت امام امیرالمومنین (ع) به حیاط فیضیه تشریف آورده اند. با سرعت به طبقه ی پایین رفتم و دیدم امام کنار باغچه نشسته است. من بالای سر ایشان ایستاده و نگاه می کردم. امام در حالی که گل ها و گیاهان را با دست مبارک نوازش می دادند به من نگاه کرده و فرمودند: می دانی چه می کنم؟ من گفتم شما دانا هستید. فرمود: این ها طلبه ها هستند. آن ها را کاشته ام. بعد با دست خویش به انبوهی از گل ها اشاره کردند و گفتند: ببین! این ها چه قدر خوب و با نشاطند و سپس دسته ای دیگر را نشان داده و فرمودند: این ها را هم ببین که زرد و پژمرده اند و من از خواب بیدار شدم. » (الکلام یجر الکلام، با اندکی تغییر)
آری! طلبه ها با عنایت همان بزرگواران برای سربازی می آیند، اما عده ای خود را حفظ نموده و راه صحیح را در پیش می گیرند و عده ای نیز قدر خود را نشناخته و بی ثمر می مانند. ما باید با عنایت همان بزرگواران راه را طی کرده و از خداوند و آن ارواح پاک و ناظر مدد بجوییم.

اساس کار طلبه، رسالت، آرمان و نیز تکلیفی که بر عهده اش نهاده شده است، به زیبایی در این آیه ی شریفه ظهور می یابد:
« فلو لا نفر من کل فرقه منهم طائفه لیتفقهوا فی الدین و لینذروا قومهم اذا رجعوا الیهم لعلهم یحذرون » (توبه/122)
اهداف:
1- تفقه در دین (لیتفقهوا فی الدین)
2- انذار و هشدار (و لینذروا)
3- حالت حذر (لعلهم یحذرون)
وقتی هدف برای ما روشن نباشد، دچار سردرگمی می شویم و دست خالی باز می گردیم. چنان که گفته اند:
« شخصی میهمان یکی از بستگان خود شد (که در محل سرسبزی منزل داشت) میهمان به صاحب خانه گفت: می گویند در اطراف شما جنگل است، می خواهم سری به آن بزنم و آن را از نزدیک ببینم.
صاحب خانه گفت: بسیار خوب! جنگل نزدیک است، بفرمایید. میهمان رفت و بعد از ساعتی بازگشت.
میزبان پرسید: خوب جنگل را دیدید؟! زیبا بود؟!
میهمان با حالتی شکوه آمیز گفت: آن قدر درختان زیاد بودند که جلوی چشمم را می گرفتند و من نتوانستم جنگل را ببینم! »

این آفت دامن گیر همه ی کسانی است که بی توجه اقدام می کنند و بعد از سال ها تحصیل و طلبگی، دوباره باید به عقب برگردند و مقصد شناسی کنند.
برگرفته از کتاب طلبگی این راه باشکوه

خیلی دوست داشتم طلبه شوم اما شرط سنی داشت و من سنم بالاتر از شرط ورود به حوزه بود.
آن سال رفتم کربلا، وقتی نگاهم به ضریح امام حسین (ع) افتاد از صمیم قلب خواستم این راه را برایم باز کند.
درست یک هفته از بازگشتم از سفر کربلا می گذشت که متوجه شدم حوزه، خواهران بالاتر از سن متعارف را پذیرش می کند. بی درنگ به حوزه رفتم و ثبت نام کردم. الان از امام حسین (ع) ممنونم که نعمت طلبگی را به من چشاند.

خاطره از خانم رقیه.خ.