علاج

هر چیزی را نشانه ای است. نشانه، چیزی است که سبب شناختن کسی یا چیزی شود. و به سوی مطلوب رهنمون شود. برای بنده بودن و برای اعلام اینکه بنده ایم و مولایی داریم باید نشانه هایی داشته باشیم. یکی از این نشانه ها «بسم الله الرحمن الرحیم» است وقتی که تفسیر جمله ی بسمله را از امام رضا جویا شدند فرمود: « معنای گفته ی کسی که می گوید بسم الله یعنی نشانی از سمات (نشانه های) خدا را بر خود می گذارد و آن نشان، عبادت است راوی می گوید پرسیدم: سمه چیست؟ فرمود: علامت (نشانه) » بله، نشانه ای که عبد بر خود بگذارد و بندگی خود را اعلام دارد عبادت است و مصداقی از عبادت بلکه منتهای عبادت این است که بنده با اسم خدای رحمن و رحیم همه ی کارهای خود را انجام دهد.

التوحید، ص229

بسیار شنیده ایم که از امام علی نقل کرده اند: من نقطه ی بای «بسم الله الرحمن الرحیم» هستم. بیان کامل این فرموده این چنین است:
« بدان که همه اسرار الهی در کتابهای آسمانی است و همه آنچه در کتابهای آسمانی است در قرآن جمع شده است و همه ی آنچه در قرآن است در سوره فاتحه گرد آمده است و تمام آنچه در سوره فاتحه است در «بسم الله الرحمن الرحیم» تجلی یافته است و همه آنچه در «بسم الله الرحمن الرحیم» است در بای آن خلاصه شده است و تمامی آنچه در بای بسم الله است در بای بسم الله است در نقطه ی زیر آن جمع آمده است و من نقطه ی حرف باء هستم. »

ینابیع الموده، ج3، ص212.

در مکتب نورانی اهلبیت رابطه های انسان با خدا، خود، خانواده، دوست، مردم، محیط زیست و … بر اساس حقوقی متقابل بنا نهاده شده است. انسان ناگزیر از ادای حقوقی است که به گردن او نهاده شده است.
اما جالب است بدانیم که برای قلم نیز حقی تعیین شده است و آن در سخن پیشوایان معصوم آمده است که می فرماید:
« از حقوق قلم بر کسی که آن را برای نوشتن به دست می گیرد این است که با «بسم الله الرحمن الرحیم» آغاز کند. »

مستدرک الوسائل، ج8، ص434.

در آیات مختلفی از قرآن سخن از تسبیح زمین و آسمان و همه ی موجودات عالم اعم از جاندار و بی جان به میان آمده است. در آیه ای از این گونه آیات آمده است: همه ی آسمان ها و زمین ها و آنچه که در آنهاست و همه و همه، خدای را تسبیح می گویند و لیکن شما تسبیح آنها را در نمی یابید.
آیا علت عدم درک و یا نشنیدن صدای تسبیح جز این است که ما پرده های ضخیم غفلت را در برابر شعور باطنی و گوش جانمان، مانع شنیدن صداهای ملکوتی کرده ایم.
تمام عالم و همه آنچه در آن است دارای شعور است و حمد و ثنای پروردگار را به جای می آورد و گاهی با انسان به زمزمه می پردازد و گاه با شنیدن جمله ای از او به وجد آمده و تسبیح گوی ذات پروردگار می شود. در سخن پیامبر گرامی اسلام آمده است:
« هر که با یقین «بسم الله الرحمن الرحیم» را قرائت کند کوهها به همراه او تسبیح پروردگار می می گویند جز اینکه او تسبیح آنها را نمی شنود. »
پس باید تلاش کنیم تا بتوانیم گوش جانمان را پاک و آماده ی پذیرش صداهای ملکوتی تسبیح آنها کنیم.

«بسم الله الرحمن الرحیم» در ابتدای همه ی سوره های قرآن ( به جز توبه ) آمده است و همواره در تلالو و نورافشانی است. «بسم الله الرحمن الرحیم» همچون تاجی بر تارک تمامی سوره های قرآنی می درخشد. امام صادق فرموده است: « بسم الله الرحمن الرحیم تاج سوره هاست. »

الجامع الاحکام القرآن، ج1، ص92

پناه جویی و شفا خواهی و امنیت طلبی از قرآن کریم به هر گونه که باشد مطلوب بوده و اثرات پر ارجی را بر جای خواهد گذاشت. اما در روایتی دستور به قرائت یکصد آیه از قرآن را، از هر جای قرآن که خودش بخواهد، قرائت کند سپس هفت مرتبه بگوید: «یا الله» آن گاه اگر بر سنگی دعا کند آن سنگ از جای کنده خواهد شد.
منظور امام این است که هر دعایی که شخص پس از انجام این عمل، به درگاه خداوند عرضه کند، به اجابت خواهد رسید.

ثواب الاعمال، ص112

امام زمان (عج)، در میان ما حاضر است و در میان ما زندگی می کند. او ما را می بیند، ولی ما از دیدنش محروم هستیم. این ماییم که قلب و روحمان از بار گناهان پوشیده شده و قادر نیستیم وجود مبارکش را درک کنیم. او از ما غیبت نکرده است. ماییم که از او غیبت کرده ایم.
شهید چمران
پس زمان آن نرسیده که ظهور کنیم.

رسول اکرم (صل الله علیه و آله) می فرمایند: خوشا آن که قائم اهل بیت را درک کند و پیش از قیامش به او اقتدا می کند.
(کمال الدین، ص287)
امیرالمومنین امام علی (علیه السلام) می فرمایند: تمسک کنندگان به امر ما، در بارگاه قدس (فردوس برین) خواهند بود و منتظران امر ما، مانند کسانی اند که در راه خدا به خون خود غلطیده اند.
(الخصال شیخ صدوق، ج2، ص523)
حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) می فرمایند: (در این کتاب) اسامی جانشینان پیامبر است؛ نخستین ایشان، پسرعمویم علی (ع) و در پی او 11 نفر از فرزندانم می باشند که آخرینشان قائم (عج) است.
(اصول کافی، ج1، ص442)
امام حسن (علیه السلام) می فرمایند: همه خیرها در آن زمان است، زیرا قائم ما قیام می كند و همه این حوادث را از بین می برد.
امام حسین (علیه السلام) می فرمایند: هر که در دوران غیبت قائم ما بر ولایت ما ثابت باشد خداوند پاداش هزار شهید، مانند شهدای بدر و احد را به او عطا فرماید.
(کمال الدین، ص323)
امام سجاد (علیه السلام) می فرمایند: اهل زمان غیبت او که معتقد به امامتش و در انتظار ظهورش باشند، از اهل هر دو دوره و زمانی بافضیلت ترند. انتظار ظهور، از بزرگترین راه های رسیدن به ظهور است.
(بحارالانوار، ج52، ص122)
امام باقر (علیه السلام) می فرمایند: هرگز! هرگز! فرج (موعود) ما (برای شما) حاصل نشود تا آن که به سختی غربال شوید تا ناخالصان بروند و خالصان باقی بمانند.
(الغیبه شیخ طوسی، ص206)
امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: هر کس سوره بنی اسرائیل را در هر شب بخواند نمی میرد مگر قائم را درک کند.
( وسائل الشیعه، ج7، ص410)
امام موسی بن جعفر (علیه السلام) می فرمایند: اگر به تعداد اهل بدر (مومن کامل) در میان شما بود، قائم ما قیام می کرد.
(مشکاه الانوار، ص128)
امام رضا (علیه السلام) می فرمایند: هنگامی که مهدی (عج) ظهور نماید، زمین غرق اشراق نور پروردگار می گردد و میزان عدالت را بین مردم بر پا می کند و دیگر احدی به دیگری ظلم و ستم نمی کند.
(کمال الدین، ص372)
امام جواد (علیه السلام) می فرمایند: پیش از فرارسیدن وقت این امر (ظهور موعود) شتاب نکنید که پشیمان می شوید و آن را دور نشمارید که دلتان قساوت می گیرد.
( الخصال شیخ صدوق، ج2، ص622)
امام هادی (علیه السلام) می فرمایند: اگر نه این بود که پس از غیبت قائم شما، برخی از دانشمندان وجود دارند که: 1- به سوی او دعوت می کنند2- و مردم را به سوی آن حضرت سوق میدهند از دین او با استدلال های الهی حمایت میکنند3- و بندگان ضعیف خدا را از افتادن در دام ابلیس و یارانش رهایی می بخشند. پس به تحقیق هیچ کس نمی ماند، جز اینکه از دین خدا برمیگشت. ولی آن عالمان، زمام و رشته ی دلهای شیعیان را می گیرند، همانگونه که ناخدای کشتی، سکان و فرمان کشتی را میگیرد. پس آنها نزد خدای عزوجلّ، از همه برترند
(بحارالانوار،ج51،ص156)
امام حسن عسگری (علیه السلام) می فرمایند: خداوند به وسیله ی او (حضرت حضر) غربت قائم را در دوران غیبتش به انس و دوستی و تنهایی او را به پیوند و آشنایی مبدل می سازد.
(منتخب الانوار المضیئه، ص40)
امام زمان (علیه السلام) می فرمایند: برای تعجیل دیگران فرج بسیار دعا کنید، که فرج من فرج شما نیز هست.
(کمال الدین، ص485)